Ernst Merhottein wordt op 20 oktober 1956 geboren in Santpoort-Noord, ten tijde van de Hongaarse Opstand. Zijn ouders hebben nog geen naam paraat, maar de ernst van de situatie in het Oostblok levert hen inspiratie op voor de naam van de jongste van de drie broers Merhottein: Ernst.
De levensloop van Ernst Merhottein zou je er een van ’twaalf ambachten, dertien ongelukken’ kunnen noemen. Ernst is arbeidstherapeut, creatief therapeut, manager, directeur van een brancheorganisatie, voorzitter van een regionale afdeling van Groen Links en uiteindelijk fulltime beeldend kunstenaar. Hij woont in Overveen, Haarlem, Capelle aan den IJssel, Rotterdam, Driehuis en uiteindelijk in Turkije, waar hij ook een atelier heeft en met zijn partner Reina de Haan een kunstenaarspaar vormt. Voor deelname aan jaarlijkse evenementen als Kunstlijn en Kunstroute Velsen pendelt hij heen en weer. Reina de Haan: “Ernst was een zachtaardig mens. Hij kon best moeilijk voor zichzelf opkomen, maar was uiterst behulpzaam voor iedereen. Hij was gek op dieren, we hadden zelf ook altijd honden; er zijn er nu nog drie. Elke zaterdag maakte Ernst een wandeling met een aantal honden uit het asiel. Dat typeerde Ernst.”
Als schilder/tekenaar werkt Ernst Merhottein in lichtvoetig-surrealistische stijl. Neem het schilderij ‘Mierenpost‘ uit 2020, waarop we een boomtak zien met drie mieren die bezig zijn post te bestellen: twee met een brief en de derde met een ansichtkaart tussen de poten. De aanwezige brievenbussen worden weldra gevuld door deze harde werkers.
Taferelen uit de kunstgeschiedenis (zoals Van Gogh’s ‘Aardappeleters’) krijgen bij Merhottein soms een nieuw perspectief. Stripfiguren verschijnen regelmatig ten tonele, maar dan uit het verband gerukt. Zoals op het schilderij ‘Venus en Mickey‘ uit 2021, waarop Botticelli’s Venus (in rode bikini) oprijst uit de schelp en Mickey Mouse daar verlekkerd bij staat te koekeloeren. Links een pilaar in de vorm van een giga-potlood met graffiti: het woord ‘love’ en het peace-teken.
Het meest recente schilderij dat hij op zijn website plaatste is getiteld ‘The Lost Earth‘. In het oog springt een botsautootje (waarin je een gezicht kunt zien) met ernaast het klokhuis van een appel. De stroomafnemer of pantograaf van het botsautootje maakt bijna verbinding met de wolken. Bliksemschichten verlichten het hemelrijk.
Aan de staaf van de pantograaf zien we een waslijn waaraan ouderwets wit ondergoed te drogen hangt. Uit de pijp van een lange, witte onderbroek verschijnt een slang die de bek richting de kijker openspert en twee vervaarlijke hoektanden ontbloot. De rotspartij links is grillig en oogt zodanig vreemd dat het hier ook zou kunnen gaan om een groep walrussen die zich uit wanhoop van een klif heeft laten storten. In alle opzichten een waarschuwing aan de mensheid, dit schilderij.